เซลล์ภาระความตึงเครียดมีความสําคัญในการวัดแรงดึงในการใช้งานต่าง ๆ

ที่มอร์เฮ้าส์ เราปรับขนาดเซลล์ความอืดหลายแบบ

หนึ่งในด้านที่สําคัญของการปรับขนาดเหล่านี้ คือการรับประกันการใช้ตัวปรับที่เหมาะสม

ของเราe-bookและอื่น ๆเอกสารพูดถึงความสําคัญของตัวปรับ

หลังจากที่เราได้ตกลงกันถึงวิธีการที่เหมาะสมสําหรับการปรับขนาด และตัวปรับที่ใช้ในการปรับขนาด

นี่คือความเข้าใจพื้นฐานของสมการเซลล์ความอืดและการใช้มันในการแปลผลิตเซลล์ความอืดเป็นการวัดแรงที่แม่นยํา

หลักการของการผลิตเซลล์ภาระ

ในแกนของมัน เซลล์ความเครียดแปลงแรงกล เป็นสัญญาณไฟฟ้า

เมื่อเซลล์ภาระถูกขยายตัว เครื่องวัดความเครียดภายในอุปกรณ์จะพบกับการเปลี่ยนแปลงความต้านทาน

การเปลี่ยนแปลงนี้มักจะวัดเป็นความกระชับกําลังออก, มักแสดงออกในมิลลิโวลต์ต่อโวลต์ (mV / V).

สมการเซลล์ความเครียดภาระ- การประมาณเชิงเส้น

วิธีที่ง่ายที่สุดในการเชื่อมโยงผลิตของเซลล์ภาระกับแรงที่ใช้คือผ่านสมการเส้น:

แรง = m * การตอบสนอง + b

ที่:

• แรงคือความเข้มข้นที่ใช้ในหน่วยเช่น lbf หรือ N
• การตอบสนองคือผลิตเซลล์ภาระใน mV/V
• m คือความชัน (ความรู้สึก)
• b คือจุดตัด y (มักจะใกล้ศูนย์สําหรับระบบที่มีศูนย์ดี)

การประมาณเชิงเส้นนี้ใช้ได้ดีสําหรับการใช้งานหลายๆ อย่าง โดยเฉพาะเมื่อเซลล์ภาระถูกใช้ในช่วงที่แคบ หรือเมื่ออุปกรณ์อาจไม่จําเป็นต้องดีกว่า 02 % ของผลิตขนาดเต็มของเซลล์ภาระ.

เมื่อเราต้องการให้การทํางานของเซลล์ภาระของเราสูงสุด ความไม่เป็นเส้นตรงเล็กน้อยเหล่านี้ จะไม่ได้เป็นตัวอักษรที่ดีที่สุดในการทํางานและสมการที่ซับซ้อนกว่าจะจําเป็นต่อการแก้ไขที่ดีกว่า 0.2 % ของขนาดเต็ม

หมายเหตุ: เรานําเสนอเรื่องนี้ในแง่ทั่วไป เนื่องจากเซลล์ภาระบางเซลล์สามารถเป็นเส้นตรงมากที่สมการเส้นตรงสามารถใช้

สมการเซลล์ภาระความเครียด - สมการโพลินอมเพื่อเพิ่มความแม่นยํา

เพื่อคํานวณความไม่เชิงเส้น, ห้องปฏิบัติการการปรับขนาดอาจรายงานสมการโพลินโมีลเพื่อระบุเซลล์ภาระ

มาตรฐาน ASTM E74 และ ISO 376 มีเกณฑ์เฉพาะสําหรับการผลิตสมการโพลินอมเหล่านี้

รูปแบบทั่วไปคือ:

การตอบสนอง = A0 + A1 * แรง + A2 * แรง2 + A3 * แรง3

โดย A0, A1, A2 และ A3 เป็นตัวประกอบที่กําหนดระหว่างการปรับขนาด

สมการนี้ทําให้เราสามารถคาดเดาการตอบสนองของเซลล์ภาระได้ในแรงใด ๆ ภายในช่วงที่ปรับขนาดของมัน เพื่อหาแรงเมื่อได้รับการตอบสนอง เราสามารถใช้สมการกลับ:

แรง = B0 + B1 * ตอบ + B2 * ตอบ2 + B3 * ตอบ3

ตัวประสาน (B0, B1, B2, B3) ต่างกันจากตัวประสาน A และคํานวณเพื่อลดความผิดพลาดให้น้อยที่สุดเมื่อแปลงจากการตอบสนองเป็นแรง

ความ สําคัญ ของ คอฟฟิชั่น

ตัวประสานแต่ละตัวในสมการโพลินโอมเหล่านี้ มีจุดประสงค์เฉพาะเจาะจง

• A0 หรือ B0: แสดงจุดออฟสเตทหรือจุดศูนย์
• A1 หรือ B1: เกี่ยวข้องกับความรู้สึกเชิงเส้นของเซลล์ภาระ
• A2 หรือ B2: การคํานวณความไม่เส้นตรงแบบสอง
• A3 หรือ B3: ตอบโจทย์ความไม่เส้นตรงลูกกลอง

รูปที่ 12 อนุพันธ์เซลล์ภาระความตึงของพอลิโนมัลระดับที่ 2

คําศัพท์ระดับสูงกว่า (ระดับที่ 4 หรือ 5) สามารถใช้เพื่อระบุตัวละเอียดของเซลล์ภาระความละเอียดสูงได้

คําศัพท์เหล่านี้ได้ถูกพูดถึงใน e-book ของเรา และมาตรฐาน ISO 376 จํากัดการใช้สมการโพลินโมีลเป็น 3rdระเบียบ

สมการเซลล์ภาระความตึงเครียด - การใช้งานจริง

เมื่อการปรับระดับถูกดําเนินการตาม ASTM E74 หรือ ISO 376 คุณจะได้รับใบรับรองการปรับระดับที่มีตัวประกอบเหล่านี้เมื่อใช้เซลล์แรงดันที่ปรับระดับ

เพื่อกําหนดแรงสําหรับผลิตที่ได้รับการให้:

1. วัดผลผลิตของเซลล์ภาระใน mV/V
2. พล็อกค่านี้เข้าไปในสมการแรง โดยใช้สัมพันธ์ B ที่ให้
3. คํานวณผลลัพธ์เพื่อได้รับแรงที่ใช้

ในทางตรงกันข้าม หากคุณต้องการที่จะรู้ว่าผลผลิตอะไรที่จะคาดหวังสําหรับกําลังเป้าหมาย ใช้สมการตอบสนองที่มีสัมพันธ์ A

สมการเซลล์ภาระความเครียด - สรุป

สรุปคือ การเข้าใจสมการเซลล์ภาระความตึงเครียด จะช่วยคุณในการจําแนกเซลล์ภาระของคุณได้ดีขึ้น ซึ่งสามารถลดความไม่แน่นอนโดยรวมของการวัดที่คุณทํา

ความไม่แน่นอนในการวัดที่ต่ํากว่านี้จะเพิ่มความแม่นยําของการวัดของคุณ

สมการเซลล์ภาระความดันเหล่านี้ ไม่ว่าจะเป็นเส้นตรงหรือโพลินโอม มีบทบาทสําคัญในการแปลผลิตไฟฟ้าของเซลล์ภาระเป็นแรงที่แม่นยํา

การประมาณเชิงเส้นให้วิธีตรงไปตรงมาสําหรับการใช้งานหลายอย่าง ในขณะที่สมการโพลินโมีลให้ความแม่นยําเพิ่มขึ้นโดยการบัญชีสําหรับความไม่เชิงเส้นที่เน้นอยู่ในพฤติกรรมเซลล์ภาระ

ห้องทดลองการปรับขนาดที่ปฏิบัติตามมาตรฐานการปรับขนาด เช่น ASTM E74 หรือ ISO 376 ซึ่งกําหนดการใช้สมการเหล่านี้ จะบ่อยครั้งมีลักษณะการทํางานที่คาดหวังของเซลล์ภาระที่ดีกว่าทําให้คุณมีความมั่นใจมากขึ้นในผลงานของเซลล์ภาระของคุณ.